In het begin van mijn leven als kind vond ik het leuk om urenlang "juf" te spelen en les te geven in mijn imaginaire klaslokaal.

Of ik was te vinden met mijn kleine "dokterskoffertje", altijd klaar voor "hulpacties" ;-) Zo moesten familieleden en vrienden vaak lange vragen ondergaan voordat ik ze, naar deze grondige anamnese, "medisch" kon behandelen met injecties, tincturen en verbanden.

Ik herinner me (versterkt door de verhalen van mijn moeder) dat ik een kind was dat altijd anderen wilde helpen (die het niet zo goed hadden als ik of zelfs ziek waren).

Toen ik al op 4-jarige leeftijd kon lezen en schrijven, stapelde zich een enorme hoeveelheid boeken op in mijn kamer, ik wilde altijd "alles" weten en mijn moeder wist bijna niet wat ze aan moest met het vreemde meisje dat voortdurend vroeg "Waarom?"

In die tijd werd nog niet zo veel aandacht geschonken aan kinderen zoals we het nu kennen. Men 'wist' dus niets of niet veel over hoogbegaafdheid of HSP's en ik ontrafelde mijn 'anders-zijn' pas jaren later, in de loop van mijn zeer bewogen leven.

=> Dit klinkt misschien heel makkelijk en alsof ik bijna met een gouden lepel in de mond ben geboren. Ja, het leven heeft me vele talenten gegeven maar die moest ik eerst door pijn en jarenlang werken aan mezelf ontrafelen.

De grootste pijn biedt meestal het prachtigste cadeau. Dit heb ik zelf ervaren.

Vaak in mijn leven was ik buitenbeentje, eenzaam, onzeker, voelde me niet 'erbij'. Uit angst voor afwijzing heb ik geleerd alles alleen te doen, niet op te vallen, mijn mond te houden. Lief, leuk, aardig, aangepast. Depressie, burn-out, levensangst, scheidingen, verlies, Hashimoto. Jarenlang was ik in een overlevensmodus en voelde me onbegrepen omdat ik zo 'anders' was.

Ik herinner me nog zo goed dat over jaren heen mijn eerste gedachte naar het wakker worden waren: 'Nee! Weer een nieuwe dag. Nou ja, dan gaan we weer...'.

Maar: Ik ben de uitdaging aangegaan. Steeds weer opnieuw! En door al dit te overwinnen en hieruit de nodige lessen te leren ben ik erachter gekomen hoewel power in me zit.

Uiteindelijk hebben mij al die levenslessen naar mijn grootste kracht gebracht namelijk: 100% toestemming te geven aan mezelf. Juist omdat ik dit allemaal heb meegemaakt ga ik nu zo vrolijk en fluitend door het leven.

... en wat ik kan dat kun jij ook!

Ik ben enorm dankbaar dat door mijn eigen levensweg heen ik nu anderen

met mijn kennis, weten en ervaring mag helpen.