Mijn vingers liggen op het dashboard van mijn laptop en opnieuw sta ik voor de innerlijke beslissing: schrijf ik nu of schrijf ik niet? Eigenlijk heb ik deze beslissing al genomen, maar nu ligt
er dit blanco vel papier naar mij te staren en mijn innerlijke stem, waarnaar ik wil luisteren, lijkt mij te verlaten. Twijfels breiden zich uit...
Wie in godsnaam zal, wil en gaat dat lezen wat ik schrijf? Is er niet al genoeg informatie die elke dag op ons afkomt? Zijn er niet al genoeg capabele mensen die (veel beter dan ik) iets zo
kunnen verwoorden dat het daadwerkelijk van toegevoegde waarde voor de mensheid is? Zeer zeker! Waarvoor moet ik het dan nog doen?
Maar toch is er die innerlijke stem die me zegt dat ik het gewoon 'moet' doen. Goed dan, ik zal schrijven.
Wederom sluipen sabotageprogramma's binnen die me willen weerhouden om daadwerkelijk te gaan zitten en te schrijven: mijn maag kondigt aan: ik heb honger. Goed, dan eet ik eerst iets. Dan kijkt
de berg was naar mij: Oke, laten we dan eerst de wasmachine draaien. Heb ik genoeg eten in huis voor vanavond? Eigenlijk moet ik nog gaan boodschappen. Oh ja, en zal ik niet ook even de
stofzuiger pakken? En mijn appjes moet ik nog beantwoorden, de vriend van mij die ik nog wilde schrijven of dat dringende telefoontje dat ik ook nog moet plegen.
En (wat er in mijn geval nog bijkomt): moet ik in het Nederlands schrijven? Of in het Duits? Wat als ik in het Nederlands schrijf en ik kan me niet goed genoeg uitdrukken? Of mensen begrijpen me
verkeerd?
Pfff... van binnen voel ik het en ik weet het precies: alles dingen die mijn hoofd en mijn ego verzint om me ervan te overtuigen dat ik maar beter niet er aan moet beginnen juist dat te doen wat
ik het liefste zou willen: schrijven!
Maar wat is het dan wat me precies tegenhoudt?
Om heel eerlijk te zijn, het is de angst om te falen en veroordeeld te worden.
Wat als ik mijn waarheid vertel, wat als ik mezelf blootgeef aan de hele wereld door mijn kijk op dezelfde en de dingen en de mensen op te schrijven? Wat als ik nu teksten schrijf uit een
spirituele bron die zo graag aan de oppervlakte willen komen...? Zal 'de wereld' me niet voor gek verklaren? Word ik dan nog ueberhaupt serieus genomen? Gaan 'mensen' me niet uitlachen? Sterker
nog: word ik (niet alweer) op de brandstapel gegooid voor mijn standpunten en meningen? Zal ik niet weer geminacht, vernederd, in de steek gelaten en weggestuurd worden?
Schokkende beelden uit een andere tijd, uit 'andere levens', uit parallelle universa dringen mijn bewustzijn binnen. Angst en twijfel zijn het gevolg. Hartkloppen. De keel wordt droog, is als
dichtgesnoerd. Afgrijselijke beelden van leed en dood komen in me op.… Wil ze niet zien. Maar laat het toch even gebeuren, want angst, wegkijken en weer laten afleiden is de oplossing niet. Ik
sta het toe, bekijk het allemaal en langzamerhand verdwijnt het… de beelden veranderen en iets sterkers dringt tot me door:
het is de stem van mijn hart, de stem van mijn ziel, de stem van de wereldziel, die mij zegt:
Je bent veilig, je hoeft niet meer langer bang te zijn. Vertrouw. Vertrouw en spring, we zijn bij je!
Mijn hartslag wordt gestaag weer rustig, mijn adem stroomt weer vrijer en de innerlijke rust keert terug en ik herinner me weer:
Ieder mens heeft één (of zelfs meerdere) opdrachten meegebracht in zijn leven. Iedereen!
En uiteindelijk maakt het niet uit wat je precies doet: sommigen schilderen, anderen zingen, spelen een instrument, fotograferen, dansen, healen, geven lezingen. Oneindige mogelijkheden om vorm te geven aan dat wat je roeping is.
En het maakt ook niet uit hoeveel andere mensen precies hetzelfde
doen, want het is niet DATzelfde, want de manier waarop precies JIJ het doet, zal precies die mensen bereiken die daardoor in hun hart geraakt worden en die juist op dit moment waar het bij hun
binnendringt hun levensenergie omhoog tilt.
En het maakt niet echt uit hoeveel mensen je ermee bereikt. Als het maar één hart is, één ziel die je raakt, dan is je missie al volbracht.
IEDEREEN is belangrijk. JIJ bent belangrijk. Juist op dit moment waarin we nu verkeren is het zo belangrijk dat we de harten van andere mensen bereiken en deze inspireren om hetzelfde te doen.
Net als een brandende kaars die wordt doorgegeven om uiteindelijk de hele wereld te verlichten!
Dus zo overwin ik me ook, vertrouw nu en spring.
Ik kan het niet helpen. Mijn stem is te luid in deze stilte
hier.
Of met andere woorden: als ik niet schrijf, als ik niet naar buiten ga en mijn gedachten 'luid' maak, dan verstik ik!
Het is misschien niet gemakkelijk, maar heb moed en laat jezelf zien aan de wereld. Deze wereld heeft je nodig, deze wereld heeft je hart nu nodig, zodat het een ander kan verlichten. Zelfs al is
het maar voor één persoon en slechts voor één klein moment!